ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Τρίτη 24 Απριλίου 2018

ΔΗΜΟΣΙΑ ΔΗΛΩΣΗ ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΗΣ ΜΕ ΔΙΑΠΙΣΤΕΥΤΗΡΙΑ ΝΟΜΙΜΟΦΡΟΣΥΝΗΣ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΥΠΟ ΑΙΡΕΣΗ ΑΠΟΔΕΚΤΗ




''...Σᾶς δηλώνω ὅτι ἀποτειχίζομαι ἀπό ἐσᾶς καί συστάσσομαι μέ ὅλους τούς ἀδελφούς μου, ἱερεῖς, μοναχούς καί λαϊκούς πού ἔχουν ἤδη ἀποτειχισθεῖ ἀπό αἱρετικούς οἰκουμενιστές ἐπισκόπους, 
χωρίς νά προσχωρήσω σέ καμμία παράταξη τοῦ Παλαιοῦ Ἡμερολογίου, ἔχοντας τήν πεποίθηση ὅτι δι’ αὐτοῦ τοῦ τρόπου παραμένω στήν διαχρονική Ἐκκλησία τῶν Ἁγίων Πατέρων
καί τηρῶ ὅσα ὑποσχέθηκα ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ ὅταν ἔλαβα τό ἅγιον μοναχικόν σχῆμα...'' 


Μικρό απόσπασμα από την δήλωση αποτείχισης της μοναχής Μαριάμ 
από τη Λεπτοκαρυά  Γιαννιτσών 
προς τον Μητροπολίτη Εδέσσης κ. Ιωήλ της καινοτόμου Εκκλησίας.


Τα τελευταία χρόνια παρακολουθούμε στα εκκλησιαστικά πράγματα του τόπου, ένα παγκόσμιο είδους αποτείχισης: κληρικοί, μοναχοί ή και μοναχές, οι οποίοι, ενώ οφθαλμοφανώς, κανονικώς και θεαρέστως πρέπει να δικαιολογήσουν θεολογικά την αποτείχισή τους, δεν ξεχνούν ωστόσο, να κάνουν ταυτόχρονα και δηλώσεις ''νομιμοφροσύνης'' προς τον υπό αίρεση παραλήπτη τους, πως επ΄ουδενί δεν θα ενταχθούν σε καμμία ''παράταξη'' του πατρίου ημερολογίου! 

Αυτή η δημόσια δήλωση αποτείχισης εν πρώτοις αποδυναμώνει τη δυναμική, τον ορισμό και την ιδιότητα του ίδιου ακριβώς του όρου, γιατι πολύ απλά η ομολογία της αποτείχισης γίνεται ακριβώς για να δηλώσει ο αποτειχιζόμενος πιστός την εκ των τειχών της αίρεσης θεοκίνητη και νομοκανονική εκβαλή του! Δηλαδή την ευθυτενή, παρρησιακή ομολογία της απόσχισής του από την υπό αίρεση, καινοτόμο Εκκλησία, από την οποία αποχωρίζεται. Συνεπώς η ''νομιμοφρονηματική'' δήλωση ''εφησυχασμού'' και ''καθησύχασης'' προς τον απευθυνόμενο υπό αίρεση, προιστάμενο ποιμένα, πως δεν θα ενταχθεί σε σύνοδο του πατρίου εορτολογίου παρέχει διπλό μήνυμα: 

κατά πρώτον συνταυτίζεται, συνηγορεί και συναποφαίνεται, πως η εκκλησιαστική κοινότητα των αντιοικουμενιστών του πατρίου ημερολογίου είναι εκ των ουκ άνευ, άκυρη και αντικανονική και κατά δεύτερον συγκατατίθεται με ''διαπιστευτήρια κοινής ομοφροσύνης'' προς τον αποτειχίζοντα αποδέκτη, πως ορθώς κι εκείνος με τη σειρά του κατηγορεί τους Ορθοδόξους Χριστιανούς του πατρίου ημερολογίου, ως σχισματικούς...! 

Είναι αναντίρρητα εκπληκτικό! Από τη μια αποτειχίζεσαι και από την άλλη ομοφρονείς με τον εντειχιζόμενο, πως οι έτεροι, αποτειχιζόμενοι πιστοί του πατρίου ημερολογίου είναι εκτός της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας!... Αν αυτό δεν αποχαρακτηρίζει, απονοηματίζει και εντέλει ευτελίζει την ίδια την ομολογία της αποτείχισης, τότε τι την καθιστά ορθή, κανονική και πατερικά επεξηγηματική; Μα φυσικά μόνο ο ορισμός και η ενέργεια του αποτειχιζομένου! Είναι τελείως διαφορετικό να έχει κάποιος διαφορετική θέση και εκτίμηση για την εν γένει ύπαρξη, στρατηγική και τακτική του ακαινοτομήτου πληρώματος της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών και εντελώς διαφορετικό να επιπροσθέτει αυτή του τη θέση στη δημόσια ομολογία αποτείχισής του...!


Επανειλλημένα έχει επισημανθεί, πως η  Εκκλησία των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών δεν αποτελεί μία άλλη Εκκλησία, δεν αποτελεί την Εκκλησία, αλλά βρίσκεται εντός των ορίων της Μίας Αγίας Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας. Άλλωστε στον επίσημο ιστότοπο της Εκκλησίας των Ορθοδόξων Χριστιανών του πατρίου εορτολογίου ΕΔΩ αναγράφεται οφθαλμοφανώς, ότι: ''... Η κοινότητα αυτή των Ορθοδόξων Χριστιανών προσέλαβε ήδη από το 1925 την απωνυμία ''Γνήσιοι Ορθόδοξοι Χριστιανοί'' προς αντιδιαστολήν από τους υιοθετήσαντες την καινοτομία (''νεοημερολογίτες'') κληρικούς και λαικούς της κρατούσης Εκκλησίας στην Ἑλλάδα. Το 1935, με την επιστροφή στην γνησία Ορθοδοξία τριών Μητροπολιτών και τις χειροτονίες των πρώτων Επισκόπων, δημιουργείται Ιερά Σύνοδος και οργανώνεται διοικητικώς η ''Εκκλησία Γ.Ο.Χ. Ελλάδος'' (ή, άλλως, η ''Ελληνική Εκκλησία των Γ.Ο.Χ.'')''. 

Αλλά, ως έγραφε και ο ίδιος, ο αείμνηστος πρόεδρος των Γ.Ο.Χ., πρώην Μητροπολίτης Φλωρίνης Χρυσόστομος Καβουρίδης: ''... ''Αλλά ημείς οι παλαιοημερολογίται δεν αποτελούμεν ιδιαιτέραν και ανεξάρτητον Ορθόδοξον Εκκλησίαν εν Ελλάδι, διότι ουδεμία Εκκλησία μας ανεγνώρισεν ως τοιαύτην, αλλ’ είμεθα εντός της ανεγνωρισμένης Αυτοκεφάλου Ελληνικής Εκκλησίας, ως μία φρουρά, ήτις φρουρεί τον θεσμόν του ορθοδόξου Εορτολογίου, ον ηθέτησεν ως μη ώφειλεν η πλειοψηφία της Ιεραρχίας και ημείς ως αποτελούντες την φαεινήν και αλύμαντον πλευράν της Αυτοκεφάλου Εκκλησίας της Ελλάδος, συνεχίζομεν την ιστορίαν Αυτής υπό την ορθόδοξον έννοιαν''. Τίποτε περισσότερο, τίποτε λιγότερο.

Η ορθοπραττούσα βιοτή και η εκκλησιατική προσωπικότητα του Αγίου ανδρός Χρυσοστόμου προσφέρεται ιδεατά και διδακτικά, ως εγερτήριος ήχος και αφυπνιστική σημαία για νεόκοπους, αυτοπρόβλητους νεοαποτειχιζόμενους, για ιλαρούς, δον κιχώτες ''επαναστάτες'' που συμβιώνουν με την αίρεση, ακόμη και για κάποιους αθεολόγητους, a posse ad esse εξορθολογισμένους μεσαιωνιστές, που θωρούν πίσω από κάθε λέξη να κρύβεται ο διάβολος! Ένα ''ζιζάνιο'' που καταπολέμησε με εκκλησιαστική παιδεία και Χριστολογικό ήθος, ο Άγιος ούτος πατήρ από τα χρόνια του μεσοπολέμου και λίγο πριν την εν ειρήνη τελείωσή του ήταν ο μη κατ' επίγνωσιν ζήλος, η δαιμονοαγωγούσα, επηρμένη θεολογία του Πεζοδρομίου, οι άναρθρες ιαχές του Πλήθους και οι βέβηλες κραυγές του Όχλου. 


Κι ενώ αίφνις επιλέχθηκε να ηγείται των δικαίων ενός πολιορκημένου και ασυμβίβαστου λαού, δεν εξαντλήθηκε ποτέ στην γάγγραινα της οίησης, δεν εγκολπώθηκε ποτέ σειρήνες και συνθήματα και κυρίως δεν αυτομόλησε ποτέ στο μένος και την έπαρση. Ο Θεός και η Ιστορία τον δικαίωσαν! Όταν εκείνος άφηνε ησύχως το πνεύμα του ν' αναπαυθεί στις σωτήριες αγκάλες του Παντεπόπτη Θεού, οι αρχιερατικοί διώκτες του ψυχορραγούσαν νηπενθώς επί ματαίω και οι επίδοξοι προδότες του αυτοχειρούσαν ανερυθρίαστα, ως θρησκόληπτοι, θρησκομανείς και μανιοκαταθλιπτικοί ικέτες.  


Συμπέραμα: η υπεράσπιση της Πίστης θέλει οδοιπόρους υγιώς σκεπτομένους και μυστηριακά -καθ' όλα- χειραγωγημένους. Απουσία πνευματικής ζωής, η ομολογία συρρικνώνεται σε ξύλινο αποδεκατισμένο λόγο, την στιγμή που ο διάβολος γελάει στο κατόπι... Εύχεσθε!



Γιώργος  Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF