ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Πέμπτη 8 Φεβρουαρίου 2018

ΤΟ ΔΟΓΜΑ ΚΙΣΙΓΚΕΡ ΠΕΡΑΣΕ ΣΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ ΣΤΑΔΙΟ






Δεν έχει γίνει πρώτη φορά! Συνέβη και στον Μεσαίωνα! Οι αρχές και εξουσίες ότι ήθελαν να πολεμήσουν ή δεν συμφωνούσαν μαζί του το ονόμαζαν «αιρετικό»!


Στις μέρες μας, η πολιτική που επικρατεί των υπολοίπων είναι εκείνη της παγκοσμιοποίησης, του κόσμου δηλαδή χωρίς σύνορα, του διεθνισμού της Αριστεράς!
Τι σημαίνει αυτό;
Πως τα έθνη-κράτη επιδιώκεται να δώσουν την θέση τους σε ένα παγκόσμιο κράτος, το οποίο θα αναλάβει τον ρόλο του Κόμματος, το οποίο κυβερνούσε τις κομμουνιστικές κοινωνίες.


Οι όποιες συμπαγείς εθνικές ταυτότητες θα καταργηθούν, στο πλαίσιο της πολυπολιτισμικότητας, ενός λαού δηλαδή που θα έχει χάσει τα κοινά φυλετικά χαρακτηριστικά του και θα αποτελείται από πολλές φυλές.
Σε όλους δίνεται:
Μία ιστορία
Μία θρησκεία
Μία ιδεολογία
Όσοι αντιστέκονται σε όλο αυτό χαρακτηρίζονται «ακροδεξιοί» και «ναζί», ειδικά σε κράτη με τεράστια ιστορία και ισχυρή εθνική ταυτότητα.
Η όποια εξουσία «πετάει λάσπη» σε όσους βγαίνουν μπροστά και αντιδρούν.


Στις Η.Π.Α. για παράδειγμα, οι αριστεροί διαδηλωτές καθώς και οι πολιτικοί ταγοί τους ονόμασαν την πατριωτική πολιτική (πρώτα η Αμερική) του Ντόναλντ Τραμπ ως «ναζιστική», τον ίδιο ως «ναζί», καθώς και τους ψηφοφόρους του.
Στην Ρωσία, ο Πρόεδρος Βλαντίμιρ Πούτιν έχει χαρακτηριστεί, ουκ ολίγες φορές, ως «φασίστας» και «χιτλερικός», επειδή ενισχύει την δυναμική του έθνους-κράτους του, εμποδίζοντας την εξάπλωση των ισοπεδωτικών ιδεών της παγκοσμιοποίησης στην ρωσική κοινωνία.
Στην Ελλάδα, την χώρα με την μεγαλύτερη ιστορία, εφαρμόζεται το «δόγμα Κίσινγκερ»:
Χτυπούν στην «γλώσσα, την πίστη και την ιστορία», προκειμένου να προωθηθούν πολιτικές, όπως η παράδοση του ονόματος «Μακεδονία».


Στις μέρες μας, η επιμονή στα ελληνικά ιδεώδη χαρακτηρίζεται ως «ακροδεξιά», «σοβινιστική» και «φασιστική».
Σε αυτή την κατεύθυνση την εξουσία «βοηθούν» ακροδεξιά κόμματα και οργανώσεις, τα οποία δίνουν το παρόν σχεδόν σε κάθε εκδήλωση, διαμαρτυρία, διαδήλωση υπέρ του Ελληνισμού.
Κατά αυτόν τον τρόπο, τα κουτοπόνηρα μέσα ενημέρωσης αξιοποιούν την πραγματική «άκρα δεξιά», η οποία δεν συγκρίνεται σε αριθμό με τον πυρήνα του πατριωτικού ελληνικού λαού, και προσπαθούν να την τοποθετήσουν στην κορυφή των αντιδράσεων κατά του όποιου σχεδίου εναντίον των Ελλήνων.
Έφτασαν μάλιστα σε σημείο να χαρακτηρίσουν τον απλό αγωνιστικό χαιρετισμό με τον «ναζιστικό», βάζοντας στο στόχαστρο ακόμα και παραολυμπιονίκες.
Δεν θα σας σας κουράσουμε άλλο. Η τακτική είναι αυτή και πρέπει να την γνωρίζετε:


Όποιος μιλά για την πατρίδα, την ιστορία, την γλώσσα και τις ρίζες του, παίρνει «ταμπέλα ακροδεξιού».
Όπως είπε και ο παραολυμπιονίκης, Σίμος Παλτσανιτίδης, μπορούν να σου ρίξουν «λάσπη ανά πάσα στιγμή»! Το «δόγμα Κίσινγκερ» πέρασε στο επόμενο στάδιο.


Εκ του ιστολογίου EL ΕΔΩ.
Επιμέλεια, παρουσίαση ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.

Κίμωνας Χαραλάμπους

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF