ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Τετάρτη 21 Ιουνίου 2017

Η ΔΟΓΜΑΤΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΕΜΠΑΘΕΙΑΣ Ή ΤΡΕΙΣ ΑΦΗΓΗΜΑΤΙΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΑΝΑΖΗΤΟΥΝ ΕΞΙΛΕΩΣΗ





''Φύγωμεν κακόν αφόρητον. Όφεως έστι δίδαγμα, δαιμόνων εύρημα, εχθρού επισπορά, αρραβών κολάσεως, εμπόδιον ευσεβείας, οδός ἐπί γέενναν,
στέρησις βασιλείας.
∆ήλοι δε πως καί αυτώ τω προσώπῳ τυγχάνουσιν οι φθονούντες.
Όμμα τούτοις ξηρόν και αλαμπές, παρειά κατηφής, οφρύς συμπεπτωκυία,
η ψυχή τω πάθει συγκεχυμένη,
το της αληθείας κριτήριον επί των πραγμάτων ουκ έχουσα...''

Αγίου Βασιλείου, Ομιλία ια΄περί Φθόνου.


Ο τίτλος, όσο σχηματικός μπορεί να είναι, 

είναι όμως άλλο τόσο δεικτικός της ακατάληπτης και σχιζοειδούς αφροσύνης δόκιμων,
αλλά και κατ' επάγγελμα γραφιάδων,
που άλλοι αυτοπαρουσιάζονται ως θεολόγοι άνευ Θεού λόγου και άλλοι,
ως δημοσιογράφοι δημοσιεύοντας incognitus κατ΄οίκον!
Στην Ελλάδα ζούμε
και είναι πασίδηλος, εξόφθαλμος και πρόδηλος
ο ''κεχαριτωμένος'' αυτοπροσδιορισμός μας με πτυχία άνευ διδασκάλου,
αλλά κυρίως με αυτό που σημειώνει ο Άγιος Συμεών ο νέος Θεολόγος
για τους ''επιχειρούντες διδάσκειν μετά οιήσεως και υπερηφανίας άνευ Πνεύματος αγίου''!
Η εμπάθεια στις καρδιές κάποιων ''αυτοχειροτονημένων ειδημόνων'' έχει ''δογματοποιηθεί'',
σε σημείο μάλιστα,η αλογία, η ατοπία και ο παραλογισμός
να αποτελούν σημείο αναφοράς για χαιρέκακα κτυπήματα κάτω από τη μέση.
Και το εκπληκτικότερον;
Πολλοί εξ΄αυτών,
που απαξιωτικά και αφιλάδελφα οδεύουν κατά των αδελφών τους,
εκ των υστέρων γογγύζοντες, στενάζοντες και δυσανασχετούντες
εξανίστανται για τον εαυτών διωγμόν τους!
Ακολουθούν τρεις αφηγηματικές ιστορίες
-αληθινές καθ΄ολοκληρίαν-
που στοχοποιούν όχι βέβαια τον άνθρωπο,
αλλά τις ανείπωτες τέχνες του διαβόλου επί αυτόν.



Θεολόγος τις, που πέρυσι καλοκαίρι καθύβρισε -χωρίς να τηρήσει έστω τα προσχήματα- και με θεολογική... ''κανονικότητα'' τον Αρχιμανδρίτη του πατρίου ημερολογίου π. Ευθύμιο Μπαρδάκα, σήμερα με άρθρο του στεναχωρείται και οδύρεται για το συντονισμένο... bulling, που, όπως διατείνεται, δέχονται οι Νεοαποτειχισμένοι αδελφοί του!... Ο αυτός, που αυτοπροσδιορίζεται ως θεολόγος έγραψε τα εξής απερίγραπτα λιβελογραφήματα για τον Ιερέα, που, ούτε καν την πορεία της ζωής του γιγνώσκει, αλλά ούτε και τους επί δεκαετίες αγώνες του κατά του Οικουμενισμού γνωρίζει. '''Οποιος σας άκουσε και δεν σας έβαλε στην θέσι σας με τις αραδιαζόμενες βλακείες σας, είναι και αυτός ένας ...χαυτοχριστιανός''. Και αλλού: ''Ξέρετε πάτερ, όταν είστε τόσο άσχετοι σε βασικά θέματα της Πίστεως, είστε για τον Καιάδα. 


Γι' αυτό και προκόβετε, κρίμα σας''. Κάτι τέτοια βεβαίως βλέπουν και ακούν οι άθεοι και αναβαθμίζουν το σύνθημα του συρμού: ''Χριστιανοί μακρυά από ''Χριστιανούς''!'' Ο οιηματίας -βέβαια- πάνω στην εν θερμώ συνηγορία του νεότοκου αγώνα του ανθρώπινο είναι και να παρεκκλίνει. Αλλά είναι πασιφανές: ''Το πίπτειν ανθρώπινον, το εμμένειν εωσφορικόν, το μετανοείν θείον.'' Γι αυτό -συνεχίζει ο άγιος πατήρ Συμεών ο νέος Θεολόγος- και όταν περί θείων και ανίφικτων πραγμάτων ακούω τούτων τίνας φιλοσοφούντας και αναγνώς θεολογούντας και τα περί Θεού και τα κατ αυτόν εξηγουμένους άνευ του συνετίζοντος Πνεύματος, φρίττει μου το πνεύμα και οιονεί έξω εμαυτού γίνομαι, αναλογιζόμενος και σκοπών το πάσιν ακατάληπτον της θεότητος και όπως, τα εν πόσιν αγνοούντες και αυτούς ημάς, περί των ανέφικτων ημίν αφοβία Θεού και τόλμη φιλοσοφείν προθυμούμεθα, και ταύτα κενοί Πνεύματος όντες του ταύτα φωτίζοντος ή και αναπτύσσοντος και αυτό τούτο το περί Θεού λέγειν τι αμαρτάνοντες''. 


Ο δημόσιος έλεγχος υποτίθεται ότι πρέπει να διέπεται από θεραπευτική πρακτική και βεβαίως από ορθόδοξο λόγο, τουναντίον καταδεικνύεται και υποβιβάζεται σε εφήμερη καφενειακή παρόλα, που ευδοκιμεί πλουσιοπάροχα ανάμεσα σε παίγνια ''αθλήματα'' και ανάλαφρα λόγια του ιπποδρόμου. Έχουμε ξαναγράψει για την στείρα επαγγελματικοποίηση της θεολογίας, για την πτωτική και εκκοσμικευμένη αλογία του συρμού, που προμοτάρεται εν πολλοίς από φιλόδοξους, αυτάρεσκους και ναρκισσευομένους θεολόγους, που προτάσσουν συχνά ''έπεα πτερόεντα'' προκειμένου να έχουν μία καλή θέση στον δημόσιο βίο της χώρας! 


Γράφει ο αείμνηστος Φώτης Κόντογλου στο βιβλίο του ''Γίγαντες Ταπεινοί'', εκδόσεις Ακρίτας, 1995. ''...Τους βαθύτερους μυσταγωγούς, που φανήκανε στον κόσμο, τους έχουμε άξιους να τους διαβάζει μοναχά κανένας αγράμματος παλιοημερολογίτης. Ημείς, οι έξυπνοι κι οι συγχρονισμένοι, βάλαμε την εξυπνάδα μας και μέσα στα μυστήρια της θρησκείας, κι αγαπάμε τα μεγάλα λόγια και τα επιστημονικά, τι λέγει ο τάδε άθεος για τον Χριστό και για τη θρησκεία του, ή κανένας καμουφλαρισμένος θεομπαίχτης, επειδή αυτά δίνουνε τροφή στον εγωισμό μας. Και βουλώνουμε τ' αυτιά μας για να μην ακούσουμε τον απόστολο Παύλο που φωνάζει ''Ουχί εμώρανεν ο Θεός την σοφίαν του κόσμου τούτου;'' 


Ένας δεύτερος θεολόγος ''αντιοικουμενιστής εκ των Βασιλικούντων Αχρικαιριστών Εντός'' και λίαν φιλόδοξος, μεγαλόπνοος και μεγαλεπήβολος και ακάθεκτος θαμώνας του f.b. έκανε επί χρόνια τα εξής: παρατηρούσε τις δημοσιεύσεις ''φίλων'' του και όπου έβλεπε κατ΄αυτόν ''αποχρώσεις ενδείξεις'' επί... ''αιρέσει'', επί παλαιοημερολογητισμώ(!), ή οτιδήποτε δεν ευαρεστούσε τον ανεξιχνίαστο μικρόκοσμό του, έκανε copy paste στα δημοσιευμένα σχόλια, τα δημοσίευε στο προσωπικό του ιστολόγιο και με αυτόν τον τρόπο διαπόμπευε, διέσυρε και εξευτέλιζε δημόσια τους αδελφούς του, χωρίς οι τελευταίοι να έχουν καν το δικαίωμα -όχι να απολογηθούν- αλλά να αντικρούσουν τις φαντασιοσκοπίες και τις αεροβασίες του εν λόγω ''θεολόγου''. 


Στις συγκεκριμένες αναρτήσεις του πρυτάνευαν οι ειρωνείες, οι εμπαιγμοί, οι απαξιώσεις, το ''εκ δεξιών'' υβρεολόγιο -που το δικαιολογούσε ως... ''ιερή αγανάκτηση- και πάνω απ΄όλα βέβαια, αυτό το τόσο καλά ενθυλακωμένο στο πνευματικό ιστό του ''αλάθητον,'' που άγγιζε συχνά - πυκνά τα όρια της σωματοποιημένης και υστερικής αλαζονίας. Αργότερα ο ίδιος αποφάσισε -ως φαίνεται- ν' αλλάξει ρότα κι έτσι τώρα αρθρογραφεί εις την καθαρεύουσαν, προφανώς για να τυγχάνουν τα πονήματά του μεγαλύτερης αποδοχής λόγω του παρεχομένου ''ευσεβισμού'' που αυτά αναδύουν! Όμως: ''Αλλο το ταπεινολογείν και έτερον το ταπεινοφρονείν, και άλλο ταπείνωσις και έτερον το άνθος της ταπεινώσεως, και ο ταύτης καρπός άλλο και το του καρπού τούτου κάλλος και το του κάλλους ηδύ έτερον, και άλλο παρά ταύτα αι εκ του καρπού τούτου ενέργειαι. Τούτων δε τα μεν εφ' ημίν είσι, τα δε ουκ εφ ημίν} και τα μεν εφ ημίν, το πάντα νοείν, το πάντα φρονείν, το πάντα λογίζεσθαι και λέγειν και πράττειν, όσα προς ταπείνωσιν ημάς άγουσιν}'' Κεφάλαια Πρακτικά και Θεολογικά ρ΄ 383. Του οσίου πατρός ημών Συμεών του νέου Θεολόγου. 


Και εισερχόμαστε τέλος και στην ''μοναδική'' -από κάθε άποψη- περίπτωση αυτοπροσδιοριζομένου, ως δημοσιογράφου με προσωπικό ιστολόγιο! Ούτος φρονεί και το δηλώνει ευθαρσώς, αναφανδόν και ενυπογράφως, (φρίξον άνθρωπε!) πως ο διάβολος μισεί περισσότερο από όλα τα ορθόδοξα ιστολόγια, το δικό του (!), λόγω του άτεγκτου, αμείλικτου και αδυσώπητου αντιοικουμενιστικού αγώνα που ποιεί!... Εν πρώτοις δεν γνωρίζουμε, αν του το εμπιστεύθηκε προσωπικά ο ίδιος ο αντίδικος ή αν ο ίδιος αποφάνθηκε για του λόγου το αληθές κατόπιν ωρίμου σκέψεως ή αν η ομολογημένη αυτή διαπίστωση προήλθε κατόπιν επίσκεψης της θείας Χάριτος! 


Ειλικρινά του ευχόμαστε να έχει το καλύτερο από κάθε άποψη ιστολόγιο, αλλά προς τι; Τέτοιου βεληνεκούς και -αντικειμενικά- αποδεδειγμένης πλάνης εωσφορικά ''μονόπρακτα'', μόνο στο Γεροντικό, στον Ευεγερτινό, στην Φιλοκαλία και στα αγιολόγια διαβάζουμε. Ο ίδιος διέπεται συχνά από έναν ακατανόητο και πλημμελή, θρησκευτικό ρεβανσισμό και μια ανοική και δυσεβή, μεταλλαγμένη φιλαρχία, πατρονάροντας εξολοκλήρου την θυμόσοφη, λαική ρήση: ''Η γλώσσα κόκκαλα δεν έχει και κόκκαλα τσακίζει''. 


Η εν γένει λεκτική απαξίωση -εν πολλοίς- είναι περισσότερο επονείδιστη, αλγεινή, θλιβερή και επώδυνη για τον ''αντίπαλο'' αδελφό (;) εφόσον εδράζεται στην ψυχολογία του υποσυνειδήτου και εξυφαίνεται υπό το κράτος του διαβόλου. Αυτό το γνωρίζουν οι περισσότεροι εξ' αυτών των δύστηνων, έρημων και υποβολιμαίων αρθρογράφων, που ανταγωνίζονται δυστηχώς στην αμετροπρέπεια, στον κυνισμό και την προπέτεια και αλληλοχαίροντες κραυγάζουν και ωρύονται, όταν κόβουν στο τέλος το νήμα της υποκρυπτικής αλαζονείας τους.


Γράψαμε τρεις ενδεικτικές ιστορίες 

προς προβληματισμό, συλλογισμό και διανόηση, 

χωρίς να ονοματίσουμε, να ''φωτογραφίσουμε'' ή καθ΄οιονδήποτε τρόπο 

να προσδιορίσουμε και να διαπομπεύσουμε. 

Στόχος μας δεν ήταν οι άνθρωποι, 

αλλά αυτή η στηλίτευση, ο στιγματισμός και η καταφορά στην εμπάθεια, 

στην φιλαρχία και την αφροσύνη, 

που στις μέρες μας είναι άπλετη 

 μεταξύ οικουμενιστών και αντιοικουμενιστών, ενωτικών και ανθενωτικών.

Έτι μεταξύ φλύαρων και άγευστων από Ορθοδοξία θεολόγων ή και θεολογούντων,

δημοσιογράφων ή και δημοσιογραφούντων, 

που προσφέρουν καθημερινά δωρεάν μαθήματα φθόνου, μισαλλοδοξίας και μισανθρωπίας.

Ορθόδοξα -κατ΄ευφημισμόν- ιστολόγια

θυμίζουν συχνά - πυκνά κάτι από αιμοδιψούσες,  αυτοκρατορικές παλαίστρες,

όπου οι παγανιστικές αρένες των ειδωλολατρών

ωχριούν μπροστά στο εωσφορικό έρεβος 

και την προχωρημένη, πνευματική σήψη βαπτισμένων, νοουμένων Ορθοδόξων!

Ευχόμαστε τη ευχή και ευλογία 

του ταπεινοτάτου και ελεήμονος -λόγω και έργω- Αγίου Παναγή Μπασιά, 

που η αγία Εκκλησία μας εορτάζει σήμερα,

ν΄αποκτήσουμε ομοθυμαδόν 

πνεύμα πραότητας, ηδύτητας και ευπροσηγορίας, 

που έχουν εκτοπισθεί απ΄την σκληροτράχηλη και ανηλεή ζωή μας.

Εύχεσθε!

  


Γιώργος  Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF