ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ


«Ο Παντοκράτορας κρατά στο Χέρι Του την βραδυνή Θυσία»

Η νύχτα αγκαλιάζει προσευχόμενες ψυχές σαν βρεφικό νανούρισμα. Στο μικρό καθολικό, οι γέροντες ξαπλωμένοι στο έδαφος, παραδομένοι στην εικόνα του Νυμφίου αποκαθηλώνουν ικετευτικά τους συγγνωστούς τους λογισμούς. Απόκοσμες εικόνες στο μικρό εκκλησάκι αναπνέουν μέσα από την θυμιασμένη ομίχλη των παρακλητικών τους λόγων. M' ένα τρακοσάρι κομποσκοίνι μετρούν ανάποδα τις μέρες, φτάνοντας ως την γέννησή τους. Ο παππά Διονύσης με αφημένο βλέμμα στην γη που περιμένει, σκύβει το κεφάλι στην ανατολή της μετανοίας του. Τί κόσμος τούτος Θεέ μου! Βαστάζουμε στις χούφτες μας τη Μάννα Ορθοδοξία και δεν θωρούμε το απροσμέτρητο κάλλος της και την ενδόμυχη υπόστασή της. Όταν τρίζουν τα θολά τζάμια από τα σιδερένια παραθύρια, νομίζεις, πως χοροί αγίων ήλθαν για να συνεκκλησιαστούν με τους χοικούς, ταμένους αδελφούς τους. Ο πολυέλαιος γυρνοφέρνει κυκλικά απ' τον καπνισμένο τρούλλο, ο Παντοκράτορας κρατάει στο χέρι του την βραδυνή θυσία, αίνοι και ύμνοι γίνονται δώρα ευχαριστιακά στα πόδια του Θεού μας. Κι όταν τελειώνει η ακολουθία, σκυμμένα πρόσωπα προσμετρούν μ' ένα Κύριε ελέησον, τα ανεβαίνοντα βήματά τους. Μακρύς ακόμα ο δρόμος της σταυρικής θυσίας. Ταιριάζει σε ορθοδόξους, να βλέπουν από μακριά τον σταυρό, που θα κρεμάσουν πάνω του τ' απόκοσμα όνειρά τους. Ποθούμε Χριστό, Αυτόν, Εσταυρωμένο, εξαντλούμε τους ονειρεμένους πόθους μας στο κοινό ποτήριο, ακροβατούμε την θωριά μας ανάμεσα στην πτώση και την έγερση. Τελούμε πνευματικά « ανάπηροι» στο μακαρισμό του εξαρτημένου Εγώ μας, αναζητούμε την χαμένη αρτιμέλεια της υποστελλόμενης ψυχής μας, ανυπακούουμε στην υποκριτική στάση ζωής. Ο Χριστός δεν είναι αφηρημένη έννοια, είναι η Οδός και η Αλήθεια, η Αγάπη κι η Ζωή, το προσδοκώμενο όνειρο της αναστάσιμης ελπίδας. Έχουμε Εκκλησία να κλάψουμε τους δρόμους που δεν διαβήκαμε, κατέχουμε αγίους να κρεμάσουμε την απόμακρη ματιά μας, μια Παναγιά να πνίξουμε στον κόρφο της την εαλωμένη αθωότητα της παιδικής αμεριμνησίας μας, κι αγγέλους τόσους, όσα είναι αυτά που χάσαμε, όσα είναι αυτά που ελπίζουμε, όσα είναι αυτά, που ίσως έρθουνε μια μέρα! Μπουσουλάμε γογγύζοντας στους εφάμαρτους δρόμους της υποκριτικής ζωής μας, έρπουμε γλοιωδώς στην λάσπη, που εωσφορικώς βαπτίσαμε πολιτισμένη κοινωνία! Επιτέλους να πάψουν αυτοί οι διαρκείς κύκλοι γύρω απ' τον ειδωλολάτρη εαυτό μας, το μεγαλείο του χριστιανού αναπαύεται στον προσευχητικό ξεσηκωμό και την ταπεινή μεγαλοσύνη. Η αγάπη μας είναι η σταυρική θυσία του εγώ μας στην εγωϊκότητα των άλλων. Ο σταυρός μας είναι τα ζυγιστικά του Πατρός που σβήνουν με γομολάστιχα τις μεγαλεπίβολες, θηριώδεις αμαρτίες μας κι η ελπίδα μας φοράει τα καλά της μπροστά στο αιματοβαμμένο δισκοπότηρο του αμνοικού Ιησού μας. Τα βράδια αιωρούνται χαροποιά στα γράμματα της αγιοπνευματικής Αλφαβήτας, ζωγραφίζουν την Πίστη ως έκθαμβο, αγιοπρεπές θήλυ, που ίσταται σε συννεφοσκεπούσα ομίχλη, πάνω από τα μικροκαμωμένα σπίτια των ανθρώπων. Πορφυροφορούσα κόρη, που χάσκει με χαμόγελο και κορομηλένια μάγουλα, που ροδοκοκκινίζουν στην παρακλητική αγάπη των πιστών. Η Πίστη είναι αναγεννητικό επίθεμα στις πληγές της αμαρτίας, δροσερή ανάσα στην πνευματική άπνοια των φιλόνικων ανθρώπων, σουλατσάρει σε χλοερούς, φρεσκοσκαμμένους κήπους και περιβόλια που μεθούν στην αρχοντιά των λουλουδιών. Βαστάει στα χέρια της τα εύοσμα βασιλικά των Χριστοφόρων λόγων, λούζεται μακάρια στην μετάνοια ενός αλλόφρονα, που ανακαλύπτει πάνω της τον μυρίπνοο Παράδεισο της συστελλόμενης ψυχής. Η Πίστη Θε μου είναι τα χρυσαφένια στάρια του χωριού, που μικρά, βάζαμε τρεχάλα ανάμεσα στα ξεραμένα στάχυα και τ' αγκάθια του αγρού, το ανταριασμένο βουϊτό από τους μεγαλοδύναμους ήχους των ελάτων, που στέκονταν πάντα όρθια. Νοικοκύρηδες, φρεσκοπλυμένοι χωρικοί, που τις Κυριακές έπαιρναν τα δύσβατα μονοπάτια για την εκκλησιά των Παμμεγίστων Ταξιαρχών! Βλέπαμε την Πίστη να σιγοντάρει στο αναλόγιο, εκείνον τον ταπεινό, ολιγογράμματο ιερέα, που έβγαινε στον άμβωνα για να μοιράσει τ' αντίδωρα κρίνα της ανυπέρβλητης αγάπης. Ύστερα βοηθούσε στα χωράφια την μαυροφορεμένη χήρα, που πριν να σπείρει τον καρπό στα σκαλισμένα αυλάκια, σταύρωνε με το χέρι της το αγιασμένο χώμα, ράντιζε με αγιασμό εκείνον τον πολύχρωμο, ταιριαστό μπαχτσέ με τις ντάλιες, τους κατιφέδες και τους κρίνους. Η Πίστη πάλι κατοικεί στα αδύναμα σπίτια των φτωχών, κάθεται στο τραπέζι με τα αλάδωτα ρεβίθια, τις ελιές και το αχνισμένο, ζυμωτό ψωμί, χορταίνει τα στόματα με μοσχοθυμιασμένες ευλογίες και απόκοσμες παραινέσεις της ερήμου. Σκάει χαμόγελο στην βρεφική αγνότητα Χριστούλιδων μικρών! Η Πίστη δεν λέει ψέμματα στα χείλη των παιδιών, παίζει κυνηγητό με την ταπείνωση και κρυφτό με την ντροπή. Στέκει προσευχητικά μετέωρη σε νηπιακούς ασπασμούς, σε ανυπόκριτες, παιδικές προσευχές. Είναι το θεϊκό αντίδοτο στο διάβα μιας φουσκοθαλασσιάς ζωής, το υπέρμαχο δοξάρι στην ηδύχοη πνοή του ουρανού, η υπογραφή του Θεού στην μετάνοια του πιστού. Μακάριοι αυτοί που την βρήκαν να τους περιμένει με το πρωϊνό ξύπνημα της αυγής και την εσπερινή δύση του ηλίου! (Φθινόπωρο 2013) Γιώργος Δ. Δημακόπουλος Δημοσιογράφος





Ιστολόγιο «ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ»

Έτος: 11ο (2013 - 2024)

Δημοσιογραφικό Εργαστήρι Ορθόδοξης Μαρτυρίας και Ομολογιακής Κατάθεσης

Διαχειριστής:

Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Icon by Serhei Vandalovskiy, icon - painter, Ukraine



«Απάνου απ' το κρεββάτι μου βαθειά παρηγοριά μου / Καρφώνω την εικόνα Σου, και τώρα η κάμαρά μου. / Είναι και μνήμα θλιβερό και χαρωπή εκκλησία / Σκοτάδι η θλίψι μου σκορπά και λάμψιν η θρησκεία».



Κωστής Παλαμάς


Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu

Δευτέρα 12 Ιουνίου 2017

ΕΠΑΝΑΦΟΡΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗΣ ΤΑΞΗΣ ΠΡΟ 1924




Τελευταία ανθούν στο διαδίκτυο κάποιοι ''επικοί'' λεονταρισμοί 

και κάποιες δειγματοληπτικές -επί αποτειχήσει- ''κοκορομαχίες'' εν Χριστώ αδελφών, 

που διεκδικούν με ύφος νεόκοπου ''ποντίφηκος'' τα Πρωτεία του ''ευ δογματίζειν'' κατά την Πατερική Διδασκαλία! 

Νεοαποτειχισμένοι κομπορρήμονες με σπουδή και έμφαση στον αντιπαλαιοημερολογητικό αγώνα 

ικανοποιούνται αυτάρεσκα κι ανώφελα με την ιδεολογικοποίηση του αντικουμενιστικού φρονήματος 

και τον τεμαχισμό των αγωνιζομένων σε νεοιδεαλιστές φερέλπιδες και παροχημένους βετεράνους! 

Έχουν κάνει υποκριτικά και φαρισαικά σημαία προς τους ''αντιπάλους'' τους και σύνθημα 

το ''διυλίζετε τον κώνωπα και καταπίνετε την κάμηλον'', 

την στιγμή που και οι ίδιοι γνωρίζουν τα του Αγίου Μεγάλου Φωτίου: 

''...ἐπειδάν τις καί μικρόν τι διαστροφῆς ἢ καινοτομίας παρεισενεγκεῖν ἐπιχειρήσῃ, 

αὐτίκα τό διεστραμμένον καί κίβδηλον τῇ παραθέσει τῆς ἀληθείας καί τοῦ ὀρθοῦ λόγου 

καταφαίνεταί τε καί διελέγχεται, 

καί οὐδ’ἐπί βραχύ τό νόθον γέννημα οὐδ’ ὑπό τήν αὐτήν ὀνομασίαν εἶναι τῶν εὐσεβῶν δογμάτων 

οὐδαμῶς ἀνέχεται ἡ εὐγένεια''. (Επιστολή προς Βούλγαρον Ηγεμόνα).


Η εορτολογική καινοτομία, ως η εναρκτήρια, οικουμενιστική διχοτόμηση της Ελλαδικής Εκκλησίας παραβλέπεται, ευτελίζεται και περιθωριοποιείται έτσι παραπλανητικά, αντιπατερικά και αντορθόδοξα. Όταν ο μεγάλος διδάσκαλος του 15ου αιώνα Ιωσήφ Βρυέννιος έγραφε: ''... δι’ αὐτῶν (των Οικουμενικών Συνόδων) γάρ πᾶσα καινοτομία καί αἵρεσις ἀπελαύνεται, τό δέ τῆς ὀρθοδοξίας ἀκήρατον καί ἀρχαιοπαράδοτον φρόνημα ταῖς τῶν εὐσεβούντων ψυχαῖς εἰς ἀδίστακτον σεβασμιότητα καθιδρύνεται'' εννούσε δεικτικά το αυτονόητο: ότι με την Πλήρη και όχι Μερική Αποδοχή των αποφάσεων των Οικουμενικών Συνόδων πάσα Καινοτομία και πάσα Αίρεση απελαύνεται, δηλαδή εκδιώκεται, εκτοπίζεται και ακυρώνεται! 


Φευ! Συπτωματικόν ταυτόσημον είναι η ανασημένη ''καραμέλα'' -μέχρι δεινής, αγκύλωσης και ακαμψίας και των δύο σιαγόνων- της περίφημης ''δογματοποίησης του ημερολογιακού ζητήματος'' και από τους Οικουμενιστές, αλλά και από μερίδα Νεοαποτειχιζομένων! Και αυτοί οι αδιόρθωτοι φάσκοντες και διφορούμενοι αντιφάσκοντες, ποσο άσκοπα, φαύλα και ομοιότροπα αυτοαναιρούνται! Ενώ δηλαδή χαρακτηρίζουν ως αιρετική την Εγκύκλιο του 1920 περί της ημερολογιακής διχοτόμησης, παρ΄όλα αυτά αίρουν το της καινοτομίας έγκλημα από το Σώμα της Εκκλησίας με το αιτιολογικό της δογματικής ασχετοποίησης! 


Είναι ακριβώς αυτό: είναι σαν κάποιος αιμοδιψής, σκληρός και ανοικτίρμονας να έχει βιαιοπραγήσει βάναυσα κι ανήλεα κατά του πλησίον του, αλλά, επειδή όμως δεν τον σκότωσε, να αίρονται οι κατ' εναντίον του ευθύνες! Οποίο σκότος στην λογική της σκοταδίνης! Κάποιος ''αντιοικουμενιστής'' μοναχός της Μονής Κουτλουμουσίου με το όνομα Μακάριος και με νυχθημερόν διατριβή στο facebook παλαιότερα, έγραφε: ''Σε όσους ταυτίζουν το ζήτημα του ημερολογίου Γ.Ο.Χ., (το οποίο ημερολόγιο δεν είναι ούτε δόγμα, ούτε παράδοση της Εκκλησίας, διότι δεν το δημιούργησε η Εκκλησία, αλλά το βρήκε από έξω και το χρησιμοποίησε) με το σημερινό ζήτημα της Παναιρέσεως του Οικουμενισμού κάνουν μέγα λάθος''. 


Δεν το δημιούργησε αδελφέ μας η Εκκλησία, αλλά το συμπεριέλαβε αυτή η ίδια, όχι βεβαίως για την αστρονομική του ακρίβεια, αλλά ως χρονικό σημείο αναφοράς της αγιολογικής λατρείας! Από το 365 μ.Χ (Α΄Οικουμενική Σύνοδος) το εορτολόγιο αυτό μέχρι το 1924 διήνυσε πορεία 1559 συναπτών ετών και λέτε, πως δεν αποτελεί παράδοση της Εκκλησίας;... Οι Πατέρες μας που το συμπεριέλαβαν στην ρύθμιση της εορτολογικής λειτουργίας της αγίας Εκκλησίας μας, λέτε να το θέσπισαν με σύμβαση ορισμένου χρόνου; Δεν καθοδηγήθηκαν από το Άγιο Πνεύμα για την συμπερίληψή του ή μήπως το Άγιο Πνεύμα, το ενέκρινε μέχρι του έτους 1924; Γνωρίζετε άραγε, πως, όταν ο Λατινόφρονας Οικουμενικός Πατριάρχης Ιωακείμ ο Γ΄ το 1902 ζήτησε την γνώμη των 21 Αυτοκεφάλων Ορθοδόξων Εκκλησιών για να μελετήσουν ενδελεχώς το ημερολογιακό ζήτημα, για το αν συμφωνεί δηλαδή το Νέο ἑορτολόγιο με την Ορθόδοξη Ανατολική Εκκλησία, απάντησαν; ''ΟΧΙ''! 


Στην εγκύκλιο μάλιστα του 1904 αναφέρονται τα εξής: «Τοῦτο γάρ γνώρισμα Ὀρθοδοξίας... τό μή κινεῖν ὅρια αἰώνια, ἄτινα οἱ Πατέρες ἡμῶν ἔθεντο... τό δέ ὑπερπηδῆσαι 13 ἡμέρας... ἀνόητον καί ἄσκοπον εἶναι». («Δογματικά καί Συμ. μνημεῖα τῆς Ορθοδόξου Καθολικής Ἐκκλησίας», αειμνήστου Καθηγητή Ἰ. Καρμίρη, σελ. 22). Αλλά και παλαιότερα: Το 1848 επί Οἰκουμενικού Πατριάρχη Ανθίμου του Στ΄ αναθεματίστηκε το Νέο - Παπικογενές ημερολόγιο με εγκύκλιο, η οποία ανάμεσα στα άλλα αναφέρει: «Κρατῶμεν τῆς ὁμολογίας ἣν παρελάβομεν ἄδολον, παρά τηλικούτων ἀνδρῶν (Ἁγίων Πατέρων), ἀποστρεφόμενοι πάντα νεωτερισμόν ὡς ὑπαγόρευμα τοῦ Διαβόλου. Ὁ δεχόμενος νεωτερισμόν κατελέγχει ἐλλειπῆ τήν κεκηρυγμένην Ορθόδοξον Πίστιν. 


λλ’ αὓτη πεπληρωμένη ἤδη ἐσφράγισται, μή ἐπιδεχομένη μήτε μείωσιν, μήτε αὔξησιν, μήτε ἀλλοίωσιν, ἥν τε ὁ νοῶν καί ὁ τολμῶν ἢ πρᾶξαι, ἢ συμβουλεῦσαι, ἢ διανοηθῆναι τοῦτο, ἤδη ἠρνήθη τήν πίστιν τοῦ Χριστοῦ, ἤδη ἑκουσίως καθυπεβλήθη εἰς τὸ αἰώνιον ΑΝΑΘΕΜΑ, διά τό βλασφημεῖν τό Πνεῦμα τό Ἅγιον, ὡς δῆθεν μή ἀρτίως λαλῆσαν ἐν ταῖς Γραφαῖς καί Οἰκουμενικαῖς Συνόδοις... Ἅπαντες οὒν οἱ νεωτερίζοντες ἢ αἱρέσει, ἢ σχίσμασι, ἑκουσίως ἐνεδύθυσαν κατάραν ὡς ἱμάτιον (Ψαλμ.186: 17), κἄν τε Πάπαι, κἄν τε Πατριάρχαι, κἄν τε κληρικοί, κἄν τε λαϊκοί, κἄν Ἄγγελος ἐξ Οὐρανοῦ».



Προφανώς λοιπόν, αδελφοί μας νεοαποτειχισμένοι,
αλλά που ακολουθούν την ημερολογιακή καινοτομία του ψυχοκτόνου Παπισμού,
που τόσο μεγαλόστομα επαίρονται πως τον πολεμούν,
έχουν επιλεκτικά αισθητήρια καταπολέμησης της οικουμενικής κινήσεως!
Πολλοί εξ' αυτών -βεβαίως- διακατέχονται από τις γνωστές
μεσοβέζικες, βασιλοφρονούσες και χρυσοπασπαλισμένες διαβολές του ''Αχρικαιρισμού'',
ξεχνώντας επί ματαίω πως:
''«Οὐδέποτε μέ τίς μέσες καταστάσεις διορθώθηκαν τά ἐκκλησιαστικά.
Δέν ὑπάρχει μέση κατάσταση μεταξύ ἀληθείας καί ψεύδους.
Ἀλλά, ὅποιος φεύγει ἀπό τό φῶς, στό σκοτάδι –κατ’ ἀνάγκην- μεταφέρεται,
ἔτσι καί αὐτός πού παρεκκλίνει ἔστω καί λίγο ἀπό τήν ἀλήθεια, στό ψεῦδος πλέον ἀνήκει,
θά λέγαμε ἀληθῶς.
Καίτοι μπορεῖ κανείς νά μιλήση γιά μέση κατάσταση μεταξύ φωτός καί σκότους,
αὐτό πού καλεῖται λυκαυγές ἤ λυκόφως,
ὅμως μέση κατάσταση μεταξύ ἀληθείας καί ψεύδους δέν θά μπορέση νά ἀνακαλύψη κανείς
ὅσο πολύ καί ἄν κοπιάση». (Άγιος Μάρκος ο Ευγενικός).
Απόσπασμα επιστολής προς τον Γεώργιον Σχολάριον, τον μετέπειτα γενόμενο Μοναχό Γεννάδιο και πρώτο Πατριάρχη μετά την Άλωση.
Και σαν επίλογο παραθέτουμε τον λόγο του Αγίου Ιωάννη του Δαμασκηνού:
'' Εἴ τις εὐαγγελίζεται ὑμᾶς, παρ’ ὃ παρέλαβεν ἡ καθολική ἐκκλησία
παρά τῶν ἁγίων ἀποστόλων πατέρων τε καί συνόδων
καί μέχρι τοῦ νῦν διεφύλαξε,
μή ἀκούσητε αὐτοῦ μηδέ δέξησθε τήν συμβουλήν τοῦ ὄφεως,
ὡς ἐδέξατο Εὔα καί ἐτρύγησε θάνατον.
Κἂν ἄγγελος, κἂν βασιλεύς εὐαγγελίζηται ὑμᾶς, παρ’ ὃ παρελάβετε,
κλείσατε τάς ἀκοάς·
ὀκνῶ γάρ τέως εἰπεῖν, ὡς ἔφη ὁ θ ἀπόστολος· «Ἀνάθεμα ἔστω»,
ἐκδεχόμενος τήν διόρθωσιν''.
(Αγίου Ιωάννη του Δαμασκηνού:
''Λόγοι Απολογητικοί Προς τους Διαβάλλοντας τας Αγίας Εικόνας''.
Εύχεσθε!




Γιώργος Δ. Δημακόπουλος

Δημοσιογράφος

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Print Friendly and PDF